1940:Αφήγημα του Ταξιάρχου ε.α. Ευσταθίου ή τέως Τζουτζούλη Ηλία από το χωριό Σκληρού Μεσσηνίας για Δημήτριο Μπουγά του Γεωργίου.

Αξέχαστες και πικρές αναμνήσεις από την πολεμικήν περίοδον Οκτωβρίου του 1940 έως και Αυγούστου 1949.
Το κλέφτικο και θλιβερό τραγούδι του συγχωριανού και αρίστου σκοπευτού των φονικών πολυβόλων της Διμοιρίας μου, Μπουγά Δημητρίου του Γεωργίου, που όμοιαζε περισσότερο με μοιρολόγι παρά με τραγούδι και επαληθεύει μετά πάροδον δύο περίπου μηνών, προς δόξαν και αιωνίαν μνήμην του ήρωα και προς πίκραν και λύπην δικήν μου που τον έχασα για πάντα.
Η έναρξη του Ελληνο-Ιταλικού πολέμου, μας ηύρεν επάνω εις το ύψωμα ΜΟΚΡΑ της Ελληνο-Βουλγαρικής παραμεθορίου περιοχής Σιδηροκάστρου Μακεδονίας, τόσον εμένα, όσον και των κατώθι οπλιτών της Διμοιρίας μου: α) του συγχωριανού μου Μπουγά Δημητρίου, β) Δεκανέα Αβδάλλα Θεοδώρου από το χωριό Μπελούσι της Ολυμπίας, γ) του στρατιώτη Ρέππα από το χωριό Φανάρι Ολυμπίας, δ) του στρατιώτη Λυμπερόπουλου Αναστάσιου από το χωριό Δραγώγι Ολυμπίας και ε) του στρατιώτη και μετέπειτα ήρωα Θωμόπουλου Αναστασίου από την Αμπελιώνα Μεσσηνίας.
Ένα απόγευμα των τελευταίων ημερών του Οκτωβρίου 1940 καθισμένοι όλοι, πλην του Μπουγά, στον ήλιο του καταυλισμού μας, ακούσαμε ένα κλέφτικο και θλιβερό τραγούδι που ομοίαζε περισσότερο με μοιρολόγι παρά με τραγούδι το οποίον καταχωρώ, προς άρσην της περιέργειας των αναγνωστών μου, και έχει ως εξής:
Βουνά πάρτε την πράχνη σας
Πάρτε την καταχνιά σας
Βγω ψηλά στον Αγιολιά και
Στον Άγιο Θεράπο και να
Σφυρίζω κλέφτικα… κτλ
Εγώ επηρεασμένος από την απουσίαν του αμέσως, ανεγνώρισα την φωνήν του ήρωα και έδωσα εντολή σε δυο οπλίτας μου να τρέξουν και να μου τον φέρουν κοντά μας και αφού ήλθαν, όλοι σχεδόν μαζί και από περιέργεια, τον ρωτήσαμε διατί το τραγούδι του ήταν σαν μοιρολόγι.
Ο ήρωας αφού κάπως είχε συνέλθει και είχε ανακτήσει το θάρρος του, απάντησε ως εξής: «Τι να σας ειπώ ρε Ηλία και παιδιά, έχω τώρα μερικές ημέρες που κάτι με βασανίζει μέσα μου και μου λέγει ότι δεν πρόκειται να ξαναειδώ τα βουνά του χωριού μας, που τόσο πολύ τα αγάπησα και τα νοσταλγώ». Τότε όλοι, και σχεδόν βουρκωμένοι, αφού τον ενθαρρύναμε κάπως, αμέσως έδωσα εντολή προς αυτόν και σε δυο άλλους οπλίτας να πάνε εις καταυλισμόν του να ξεστήσουν το αντίσκηνόν του, και αφού το φέρουν, να το στήσουν δίπλα από το αντίσκηνο το δικό μου, προς καλλιτέραν παρακολούθησιν και ηθικήν ενίσχυσιν.
Τέλος και μετά πάροδον δύο περίπου μηνών το 21ον Σύνταγμά μου μετεστάθμευσεν μεθ’ όλων των μονάδων του, από την παραμεθόριον περιοχήν, εις την πόλιν των Σερρών Μακεδονίας προς άμεσον αναχώρησιν δια το μέτωπον της Αλβανίας και όπως ήταν επόμενον, το Σύνταγμα ακολούθησαν και οι άντρες της Διμοιρίας μου που προανέφερα.
Εγώ δε, προταθείς ως άριστος κατά σειράν επιτυχίας Λοχίας πολυβόλων, του Συντάγματος, έλαβα φύλλον πορείας δια την Σχολήν Έφεδρων Αξιωματικών Καβάλας δια μετ’ εκπαίδευσιν και προαγωγήν μου εις τον βαθμόν του Έφεδρου Ανθυπολοχαγού.
Μετά πάροδον ολίγου χρονικού διαστήματος και κατά την εαρινήν επίθεσιν των Ιταλών, το Σύνταγμα μου, λάβον μέρος εις τας επιχειρήσεις αποκρούσεως και αναχαιτήσεως των επιτεθέμενων, οι οπλίται μου, Μπουγάς και Αβδάλλας Θεόδωρος, τραυματισθέντες βαρέως. Ο μεν πρώτος από ριπήν πολυβόλου, ο δε δεύτερος από θραύσματα όλμων και μεταφέρθησαν προς παροχήν πρώτων βοηθειών εις το ορεινόν χειρουργείον και εκείθεν λόγω επιδεινώσεώς των, εις το Νοσοκομείον Μεσολογγίου, όπου και δυστυχώς μετά πάροδον ολίγων ημερών, ο ήρωας Μπουγάς Δημήτριος, υπέκυψεν εις τα τραύματα του και παρέδωσεν την άγια και ηρωικήν ψυχούλα του εις την αγκαλιά του Θεού και Χριστού μας προς σωτηρίαν και δόξαν της πολυαιματοβαμμένης και πικραμένης μάνας Πατρίδος.. «Γλυκύ και έντιμον το υπέρ θρησκείας – Ιστορίας και Πατρίδος θνήσκειν».
Τέλος την τύχην του αειμνήστου και ήρωα Μπουγά, ηκολούθησεν και ο ήρωας Θωμόπουλος Αναστάσιος όστις κατά τον επάρατον κομμουνιστοσυμμοριτοπόλεμον προαχθείς εις Λοχίαν επ’ ανδραγαθία έπεσεν ηρωικώς μαχόμενος ποτίζοντας με το άγιο και τίμιον αίμα του τα μυριομένα βουνά της Χαλκιδικής.

Αιωνία και αξέχαστη η μνήμη τους.
Ευσταθίου Ηλίας
Ταξίαρχος ε.α.

Μπουγάς Δημήτριος του Γεωργίου, Στρατιώτης: Γεννήθηκε στον Σκληρό Τριφυλίας Μεσσηνίας το 1919, του 21ου ΣΠ. Πέθανε βαριά τραυματισμένος στο Παράρτημα Νοσοκομείου Αγρινίου στις 25 Απριλίου 1941.