Tα κυβερνητικα στελέχη μιλάνε για ρήξη. Γιατί, όμως, δεν περιγράφουν τι ακριβώς σημαίνει η ρήξη;

Αλήθεια, πώς θα ξημερώσει εκείνη η μέρα; Μπροστά στις τηλεοράσεις ή στους δρόμους; Έξω από τη Βουλή ή μέσα στις τράπεζες; Αρκετοί άνθρωποι πιστεύουν ότι αν η χώρα χρεοκοπήσει δεν πρόκειται να αλλάξουν πολλά. Απλώς «οι τοκογλύφοι θα χάσουν τα λεφτά τους». Όμως όσοι συμπατριώτες μας έχουν, ακόμα, χρήματα στην τράπεζα θα φοβηθούν μην πάθουν ακριβώς το ίδιο. Αν είναι να αρπάξει φωτιά η χολή που συσσωρεύεται τόσα χρόνια, θα συμβεί έξω από καμιά τράπεζα. Ο ένας θα θέλει να πάρει τα λεφτά του και ο άλλος θα πανηγυρίζει. Κάποιος από τους δύο θα πιάσει την πέτρα ή το μαχαίρι. Μετά όλοι θα πρέπει να διαλέξουμε στρατόπεδο. Ακραίο; Εντάξει, ακραίο. Και άστοχο. Όμως είναι ένα χαρτί πάνω στο τραπέζι. Πού είναι τα υπόλοιπα; Αφήστε στην άκρη τα συγκρουσιακά. Ας δεχθούμε ότι θα είναι πάνδημη η συμπαράσταση στην προσπάθεια της κυβέρνησης. Στο Σύνταγμα δεν θα έχει χώρο να πατήσει ούτε περιστέρι. Οικονομικά τι θα σημαίνει όλο αυτό; Σιγή. Γιατί δεν βγαίνει ο Στρατούλης να μας περιγράψει βήμα προς βήμα το πεδίο της μάχης; Για ποιο λόγο ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δεν μας μεταφέρει τη θέα από το Κούγκι; Μας έχει ρωτήσει αν θέλουμε να μπούμε όλοι εκεί μέσα; Τι στο διάολο κρύβουν πίσω από τα δόντια τους οι απειλές και τα υπονοούμενα τους; Ο Βαρουφάκης λέει ότι δεν διαπραγματεύεσαι αν δεν φαντάζεσαι και τη ρήξη. Σύμφωνοι. Πού οδηγεί, όμως, η ρήξη; Είδαμε μέχρι και τη στιγμή που σηκώνει το μεσαίο δάχτυλο προς τη Γερμανία. Μετά;