Κάπως έτσι στο Φάληρο..

Τη μέρα που έρχεται τη χαίρεσαι βέβαια και την ευγνωμονείς, αλλά νοιώθεις και πανικό μαζί, μην είναι η τελευταία. Ο πανικός -η νέα μορφή του σύννεφου- σκοτώνει και τις πιο ελπιδοφόρες στιγμές, δηλητηριάζει ό,τι καινούριο. Ένα τόσο σκοτεινό μέσα πώς να γεννήσει ιδέες; Θα βγω έξω, λέω, θα βγω και θα κλείσω πίσω μου τη πόρτα. Βγαίνω και τότε ξαφνικά μου κόβεται η ανάσα. Ο τρόμος που κυριαρχεί έξω στον κόσμο είναι σαν τον δικό μου εσωτερικό τρόμο. Οι άνθρωποι ζούνε -είτε το ξέρουν, είτε όχι- χωρίς ουσιαστικό μέλλον, μισιούνται, ο ένας θέλει να εξαφανίσει τον άλλον, μην του φάει το ψωμί που απομένει. Δεν ζούνε στα σύννεφα, αλλά και η πραγματικότητα ποτέ τόσο άγρια δεν είχε αποκαλυφτεί.